قسمت اول مجموعه‌ی Pacific Rim، فارغ از این که در زمان اکران آن نمی‌دانستیم قرار است مثل بسیاری از فیلم‌های دیگر به خاطر مقداری سودآوری تبدیل به یک مجموعه‌ی سینمایی جدید (!) بشود، اثر سرگرم‌کننده‌ای بود که در شخصیت‌پردازی و روایت مشکلات گوناگونی را یدک می‌کشید ولی در فضاسازی و نشان دادن جهانش به مخاطبان خود، کم‌نقص جلوه می‌کرد و دوست‌داشتنی ظاهر می‌شد. کارگردانی حساب‌شده‌ی گیرمو دل تورو، خواه یا ناخواه از Pacific Rim فیلمی ساخت که مخاطب شانس لذت بردن از حضور درون لحظات و نفس کشیدن داخل جهانش را داشت و با آن که قطعا عده‌ی زیادی از مخاطبان جدی‌تر سینما در برابرش جبهه می‌گرفتند، فرهنگ عامه تا حد خوبی آن را پذیرفت و از صحبت درباره‌ی ربات‌های غول‌آسا و هیولاهای غول‌آساتری که داشت، لذت برد. با این حال، از همان زمانی که بعد از چند تاخیر بالاخره در حال نزدیک شدن به زمان اکران قسمت دوم مجموعه یعنی «طغیان» بودیم، ترس‌مان از افتادن فیلم به وادی بی‌محتوایی مطلق، مسئله‌ای جدی و مهم بود که به ذهن‌مان خطور می‌کرد. بالاخره قسمت اول، خودش آن‌چنان چیز دیده‌نشده و معرکه‌ای هم نبود؛ چه برسد به فیلم دوم، که تازه فهمیدیم کارگردانِ عادی‌تری قرار است آن را بسازد.
